(!) (!)

Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος την "σπαστικότητα" των άλλων;

Αναρωτιέμαι εδώ και αρκετούς μήνες ενώ μου συμβαίνουν διάφορα περιστατικά. Εντάξει δεν μιλάω αν και ξέρω τι μου γίνεται, πολλές φορές δεν αντιδρώ κιόλας όμως όταν κάτι με ενοχλεί αφάνταστα πρέπει να το πω δεν πρέπει; Μπα όχι κάποτε θα γίνει η μεγάλη έκρηξη και αλίμονο. Αν κάτι άλλο δεν μπορώ είναι η υπουλότητα των ανθρώπων. Ακόμα και η αθώα. Ό,τι έχεις να κάνεις πρέπει να είναι καθαρό στους άλλους, με το να κρύβεις κάτι και να το κάνεις εμφανές "στο τέλος της σεζόν" βγάζει κακία αν μη τι άλλο. Δηλαδή να δημιουργείς χάσμα και αμφιβολίες στη σχέση που έχεις χτίσει για να μπορέσεις να δειχτείς ή ό,τι άλλο. Κουράστηκα να πω την αλήθεια. Δεν μ'αρέσει να πιέζομαι και να αγχώνομαι για ασήμαντα πράγματα και δεν θέλω να μπαίνω στη διαδικασία όταν δεν έχω να αποκομίσω κάτι αλλά όταν κάτι με θίγει πραγματικά θα αντιδράσω, θα το κάνω και θα το πω χωρίς να με νοιάξει τι θα γίνει, σοβαρά. Γιατί άραγε να γίνεται κάποιος σπαστικός; Έχει γίνει τρόπος ζωής; Ή μήπως φταίει το μότο που κυκλοφορεί "Αγαπάμε τους γύρω μας με τα ελαττώματα τους" (;) Φυσικά και πρέπει να ανεχόμαστε τους άλλους και πάνω απ'όλα να τους σεβόμαστε αλλά πόση ανοχή και πάνω απ'όλα σε πόσα θέματα; Λογικά όχι σε όλα ε;

 Ενοχλούμαι, δυσαρεστούμαι, αγχώνομαι για τις σχέσεις μου με τους γύρω μου ενώ βλέπω ότι αυτοί δεν το κάνουν πάντα. Θέλω να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, προσπαθώ τουλάχιστον όμως δεν μπορώ να "χαλιέμαι" για ασήμαντα πράγματα. Ποια σχέση είναι πιο σημαντική;

           The most exciting, challenging and significant relationship of all, 

                               is the one you have with yourself.

Μυαλό χωρίς λογική, Λογική χωρίς συνέπειες.

Υπάρχει περίπτωση αυτό που ζούμε να μην είναι αυτό που θέλουμε ή αυτό που θέλουμε να μην μπορούμε να το ζήσουμε και συνεπώς να νομίζουμε ότι δεν το θέλουμε; Ας το εξηγήσω καλύτερα. Περιμένουμε κάτι πως και πως και όταν έρχεται, κάτι μέσα μας αλλάζει, εκεί που είμαστε έτοιμοι να χαρούμε σηκώνονται γιγαντιαία τείχη που μας εμποδίζουν να ζήσουμε τη στιγμή σαν να μην θέλουν να είμαστε χαρούμενοι. Έτσι σκεφτόμαστε μήπως δεν είναι αυτό που θέλουμε. Ασυνείδητα χωρίς πολύ σκέψη. Πως όμως θα βρεθούμε στην τέλεια κατάσταση αφού τίποτα δεν είναι τέλειο, αναρωτιέμαι. Πρέπει να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να πηδήξουμε αυτά τα τείχη αλλά και πάλι δεν ξέρουμε αν ποτέ τελειώνει όλο αυτό. Βάσει ανάλογων εμπειριών την τελευταία φορά που το έκανα στη συνέχεια το μετάνιωσα. Μου πήρε μήνες για την ακρίβεια. Αν το ξανά κάνω θα έχω τα ίδια αποτελέσματα; Μήπως το μυαλό μας φτιάχνει αυτό το κάτι που θέλουμε "τέλεια" και όταν το συναντάμε και δεν είναι έτσι όπως το έπλασε ο νους  απογοητευόμαστε; Αλλά τα τείχη τι ρόλο παίζουν; Μήπως είναι ο τρόπος του μυαλού να μας πει ότι δεν περνάς καλά συνέχισε να ψάχνεις ή μήπως οι άνθρωποι δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι και επιζητούμε πάντα το καλύτερο, το τέλειο; Μπέρδεμα με έπιασε και άναψα ένα τσιγάρο, εκεί δεν υπάρχουν τείχη, είναι μονόδρομος. Το κάνεις ξέροντας όλες τις συνέπειες, αλλά νιώθεις καλά. Ίσως έτσι πρέπει να λειτουργούν όλα. Να τα κάνουμε ξέροντας όλες τις συνέπειες αλλά να μην μας νοιάζει αρκεί να περνάμε καλά και να μην βλάπτουμε τους γύρω μας. Αν όμως βλάπτουμε τον εαυτό μας; Να ανάψω ακόμα ένα τσιγάρο; 

Ακατανόητη Φιλοσοφική Σκέψη.

                                                                                      Ακριβώς όπως ήταν στο μυαλό μου, διάσπαρτες σκέψεις, χωρίς ροή.

 Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δεν ταιριάζεις μαζί τους; Σκεφτόμουν ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο και ο καθένας είναι διαφορετικός έχει την δική του προσωπικότητα και τα δικά του βιώματα και ενδιαφέροντα. Ο τρόπος που θα μιλήσει είναι διαφορετικός, ο τρόπος που συμπεριφέρεται, ακόμα και το τι λέει. Τι λέει άραγε; Προφανώς μιλάει έχοντας τα δικά του ενδιαφέροντα και ασχολίες, σύμφωνα με αυτά χτίζει μια συζήτηση ή απλά τοποθετεί ένα δικό του τούβλο σ'αυτή. Όμως κατά πόσο σε αφορούν εσένα αυτά; Εννοώ πως δεν μπορεί ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω από εσένα αλλά ούτε και γύρω απ'αυτόν. Πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή ώστε να συνυπάρξετε. Ακούς τόσα άκυρα πράγματα, συζητήσεις που σου είναι εντελώς αδιάφορες και περιμένεις μέχρι να πει κάτι που σε ενδιαφέρει ώστε να αρχίσεις μια συζήτηση. Και εκεί που την αρχίζεις την κόβει συνεχίζοντας να μιλάει για άκυρα θέματα. Αυτό λέγεται "δεν υπάρχει χημεία" έτσι δεν είναι;  Ίσως τελικά να μην μπορείς απλά να συνυπάρξεις με μερικούς ανθρώπους χωρίς φιλοσοφίες και συμπεράσματα. Απ'την άλλη αυτό που λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται και ο ένας συμπληρώνει τον άλλο; Έχει αποδειχθεί άλλωστε. Τότε γιατί να μην μπορείς μερικές φορές να αντέξεις έναν άνθρωπο και πολλές φορές να μην θες καν να μιλήσεις μαζί του; Πως μπορεί να σε συμπληρώνει ειδικά όταν έχετε εντελώς διαφορετικά ενδιαφέροντα.. Α θα μπορούσε να χρήζει συμπλήρωσης η επικοινωνία μεταξύ σας. Εννοώ πως μιλάει ο άλλος επειδή δεν μιλάς εσύ (λόγω της αδιαφορίας σου επί του θέματος), μετά σταματάει, αρχίζεις εσύ και εκείνος το ίδιο (;) Ναι εκεί ίσως χρειάζεται αλληλοσυμπλήρωση χωρίς βέβαια να επιτυγχάνεται κάτι παρά μόνο σπατάλη χρόνου. Έπειτα υπάρχουν και οι άνθρωποι που ταιριάζεις απόλυτα. Μετά γίνεστε σαν 2  σταγόνες νερού όμως είναι καλύτερα γιατί υπάρχει κατανόηση και επικοινωνία. Άραγε στις σχέσεις των ανθρώπων υπάρχει χρυσή τομή; Σε στιλ: όχι ίδιοι άνθρωποι, όχι ίδια ενδιαφέροντα αλλά παρόμοιοι άνθρωποι, παρόμοια ενδιαφέροντα. Πάντα όμως συγκρίνουμε τους άλλους σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια και γνώσεις δεν ξέρουμε αν τα παρόμοια ενδιαφέροντα τους είναι όντως παρόμοια ή από διαφορετική οπτική γωνία και αυτά αδιάφορα και εκεί έρχεται η φράση "δεν υπάρχει χημεία" (πάλι). Και οι παρόμοιοι άνθρωποι γίνονται διαφορετικοί. Τελικά υπάρχουν άνθρωποι που απλά ταιριάζεις μαζί τους;

Bye bye camera..

 Είχα μια πολύ ωραία κάμερα, την είχα πάρει περίπου πριν 3 χρόνια 160€. Καλοκαίρι ήταν καλή ώρα. Την χρησιμοποιούσα συνέχεια, με τους φίλους, σε γενέθλια,  σε διακοπές, ταξίδια κλπ. Την είχα πάρει και στη Γερμανία τα Χριστούγεννα του 2010 και παρ'όλο το χιόνι που "είχε φάει" δεν έπαθε τίποτα. Πριν 6  μήνες είχα αποφασίσει να βγάλω φωτογραφίες με την κάμερα αυτή, τι το θελα αφού δεν θα περνούσα καμία σε κάποιο social network, ήταν καθαρά γιατί δεν είχα τι να κάνω. Έτσι όπως έβγαζα φωτογραφίες μου έρχεται η φαεινή ιδέα να την στηρίξω πάνω στον καθρέφτη εσωτερικά της ντουλάπας για καλύτερη εστίαση (;) Τι σκεφτόμουν ένας Θεός ξέρει. Έτσι λοιπόν έπεσε με τον φακό προς τα κάτω και κόλλησε εκεί. Δεν άνοιγε, ούτε έκλεινε παρά έπρεπε να βγάλω την μπαταρία για να σταματήσει να λειτουργεί. Την άφησα στην άκρη λέγοντας πως κάποτε θα την φτιάξω αλλά μετά σκεφτόμουν "Μπα δεν αξίζει, θα μου πάρουν τουλάχιστον 60 ευρώ οπότε πάω και παίρνω μια καινούρια λίγο πιο φθηνή ή με λίγα παραπάνω και την ίδια". Δεν μπήκα καν στον κόπο να κοιτάξω πόσο κοστίζει τώρα η κάμερα μου. Την είχα λοιπόν στο συρτάρι επί 6 μήνες μέχρι σήμερα που αποφάσισα να την φτιάξω μόνος μου. Πήρα ένα κατσαβιδάκι ξεβίδωσα όλες τις βίδες και την άνοιξα προσπαθώντας να φτάσω στον φακό. Προσπάθησα να βγάλω την LCD οθόνη αλλά μάταια γιατί είχε μια βίδα που δεν ξεβίδωνε με τίποτα, σαν να είχε κολλήσει ένα πράμα. Ξανά έβαλα όλα τα πράγματα στην θέση τους και την συναρμολόγησα. Όμως το πείσμα είναι πείσμα και αν δεν την έφτιαχνα θα έσκαγα. Μπήκα σε sites και κοίταξα αν είχαν και άλλοι παρόμοιο πρόβλημα με το δικό μου, διάβασα προσπάθησα να κάνω ό,τι ακριβώς έλεγαν αλλά τίποτα. Προσπάθησα να πιέσω μέσα τον φακό, να τον τοποθετήσω πίσω στη θέση του κυκλικά ακόμα και να τον τραβήξω. Απελπισμένος πήρα το κατσαβίδι και το έβαλα ανάμεσα στους φακούς με αποτέλεσμα να τους ξεκολλήσω εντελώς. Σκέφτομαι ε αφού βγήκε που βγήκε ας δω και τι έχει παρακάτω. Εν ολίγοις έβγαλα όσα καπάκια και όσους φακούς είχε και στη συνέχεια δεν μπορούσα να τα βάλω πίσω όπως ήταν. Την παράτησα και έψαξα να βρω πόσο κάνει σε ένα site με φθηνά προϊόντα. Κόστιζε 135€ !! Μόλις 25€ χαμηλότερα απ'ότι πριν 3 χρόνια. Δεν το πίστευα με τίποτα, περίμενα ότι θα έκανε γύρω στα 80-90€.   Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ γιατί χάλασε σε "άκυρη" στιγμή και αργότερα εγώ ο ίδιος την αποτελείωσα. Αν ήξερα ότι κόστιζε πάλι τόσο πολύ απλά θα την πήγαινα για επισκευή και θα πλήρωνα περίπου τα μισά, αλλά με την απερισκεψία μου δεν κατάφερα τίποτα. 
             Παρακάτω ακολουθεί μια φωτογραφία της τωρινής της κατάστασης:


                                                        Do not try this at home !

My Dark Paradise

Χααααα καλοκαίρι. Είμαι ο μόνος που δεν περνάει καλά και παρακαλάει να τελειώσει; 
 Οι ώρες περνάνε αργά και βασανιστικά, σαν τον θάνατο. Όλη μέρα, κάθε μέρα η ίδια καθημερινότητα σαν να έχω κολλήσει στο replay. Προφανώς φταίει και το ότι φέτος δεν θα πάω διακοπές αλλά μεταξύ μας στις διακοπές βαριέμαι πιο πολύ. Σπάνια να βγω και να πω περνάω καλά  ενώ όταν είχα σχολείο άσχετα με το διάβασμα η έξοδος ήταν η μικρή μου απόδραση. Μήπως όταν έχουμε κάτι για πολύ καιρό το βαριόμαστε; Ναι, έτσι πάει αλλά ποτέ δεν το εμπεδώνουμε.. Όσες φορές και αν το βιώσουμε. Βασικά τα περισσότερα απ'αυτά που ζητούσα ήρθαν, ωραία δεν νιώθω καλά παρ'όλα αυτά, δεν νιώθω γεμάτος, πλήρης μπλα μπλα μπλα. Επιπολαιότητα; Αχαριστία; όλα μαζί; δεν ξέρω το θέμα είναι ότι ήλπιζα ότι αυτό το καλοκαίρι θα ήταν τόσο διαφορετικό για πολλούς λόγους. Που να φανταζόμουν ότι θα ήταν το πιο βαρετό απ'όλα; Too drama queen όμως καταλάβετε με. 
 Όχι δεν φταίω εγώ θα λέω που δεν περνάω καλά φταίνε οι άλλοι που δεν με κάνουν να αισθανθώ όμορφα. Μήπως όμως δεν δίνω το 100% μου για να τους κάνω και εγώ να περάσουν καλά;
 Πολλά ερωτηματικά μαζεύτηκαν ξαφνικά, πολύ άβολο ειδικά όταν το μοιράζεσαι με άλλους.
Το κρεβάτι αυτό που σας γράφω τώρα έχει γίνει ο παράδεισος και η κόλαση μου. Τόσο ευχάριστο μέρος μετά από μια κουραστική μέρα έστω το δεύτερο πιο ευχάριστο μετά το τσιγάρο ξεκούρασης, το ένα δεν αναιρεί το άλλο αλλά και τόσο σκληρό και βαρετό όταν κάθεσαι συνέχεια σ'αυτό. Λάθος τις περισσότερες ώρες, βγαίνουμε και λίγο είπαμε. Κατά τα άλλα όμως εδώ "καρφωμένος"ζω στον δικό μου σκοτεινό παράδεισο.
 Ας μην μιλήσουμε για το θέμα της τηλεόρασης. T-R-A-S-H με μια περιεκτικότατη λέξη. Συνεπώς δεν μπορείς να παρακολουθήσεις κάτι να "σκοτώσεις την ώρα σου".
 Καλοκαίρι είναι και θα περάσει, ποιος ξέρει ίσως αυτόν τον τελευταίο μήνα που απέμεινε να συμβεί το κάτι wow που θα με ξεσηκώσει (;)
 Εσείς να περνάτε καλά, είτε είστε διακοπές είτε όχι και να μην γκρινιάζετε, φτάνει ένας !

Try to love the world starting from your city

 

 Αγαπάω την πόλη μου, για την ακρίβεια την λατρεύω. Μ' αρέσουν όλα σ'αυτή, τα κτίρια, τα πάρκα, οι δρόμοι, οι άνθρωποι ακόμα και οι παράξενοι ναι γιατί όχι; Άλλωστε όλοι έχουμε τις παραξενιές μας και όλοι κρύβουμε μια ιστορία πίσω μας. Το ωραίο με τις μεγάλες πόλεις είναι ότι βλέπεις τόσο κόσμο και όλοι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους ξέρεις ότι ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι διαφορετικό να σου διηγηθεί, διαφορετικές συνήθεις, άλλους τρόπους. Είναι μαγικό το πόσα μπορείς να ανακαλύψεις γύρω σου και πάντα θα μαθαίνεις κάτι καινούριο που ίσως να σε συναρπάσει. Πολλοί αντιπαθούν τις μεγάλες πόλεις λόγω του καυσαερίου, των γρήγορων ρυθμών ζωής και της αποξένωσης του κόσμου. Η αλήθεια ίσως να είναι αυτή όμως με την ίδια λογική μπορεί κάποιος να αντιπαθεί στην εξοχή τα κουνούπια, τη βροχή ή την πολλή ζέστη, το κουτσομπολιό των ανθρώπων και τον περιορισμό σε προϊόντα σε σχέση με την ποικιλία της πόλης. Όλα είναι σχετικά ανάλογα με το που έχει συνηθίσει κανείς. Από μικρός στην πόλη συνήθισα τις ιδιοτροπίες της τώρα όλα φαίνονται τόσο οικεία που αν τα αποχωριστώ θα μου κακοφανεί, ακόμα και το καυσαέριο! Ακούγονται όλα τόσο υπερβολικά όμως νιώθω ότι πρέπει να τα μοιραστώ μαζί σας εξάλλου δεν είναι τυχαία η ονομασία του blog. Υπερβολικά ή όχι δεν παύουν να είναι συναισθήματα και σκέψεις.. Ποιός άνθρωπος μπορεί να χαρακτηρίσει και να περιορίσει αυτά με απόλυτη σιγουριά; Περπατάς σε όλα αυτά τα στενάκια που σου θυμίζουν την Αθήνα που βλέπεις σε παλιές κλασσικές ελληνικές ταινίες, βλέπεις τον Παρθενώνα και αισθάνεσαι υπερήφανος και δυνατός, σε διαπερνά ένα κύμα γαλήνης και ηρεμίας. Πως τον έφτιαξαν πριν τόσα χρόνια; Πως ανέβασαν τις πέτρες εκεί πάνω και πως διατηρήθηκε μέχρι σήμερα... σκέφτεσαι. Χάνεσαι μέσα στην πόλη και τον ρυθμό της, μέσα στην μελωδία των εκατοντάδων χιλιάδων αυτοκινήτων, την βαβούρα και τη σκόνη. Μπορούμε όμως να γίνουμε μαέστροι και να καλμάρουμε-κατευθύνουμε την ορχήστρα αυτή, με το πέρασμα του χρόνου φυσικά. 

Summertime Madness

Το καλοκαίρι έφτασε και αυτό το καταλαβαίνεις όχι απ'την ζέστη και τα κουνούπια αλλά απ'τον δροσερό αέρα το βράδυ και τις πολυάριθμες εξόδους που έχουν αρχίσει προ πολλού. Είναι τόσο όμορφα να ξέρεις ότι το συσσωρευμένο άγχος όλης της χρονιάς "εξατμίζεται" σε μόνο 3 μήνες. Είναι τόσο όμορφο να βγαίνεις με καλούς φίλους, να γνωρίζεις κόσμο, να γυρνάς νωρίς το πρωί και να είσαι ξένοιαστος. Πηγαίνεις για μπάνιο και το βράδυ βγαίνεις σε καινούρια μέρη που δεν τα είχες ξαναδεί ή και στα ίδια αρκεί να περνάς καλά. Ας υποδεχτούμε το καλοκαίρι με ένα τεράστιο χαμόγελο !

Superficial Feelings.

Fool In Love - Rihanna


Καλησπέρα, σήμερα 6 Ιανουαρίου 2012 (Καλή χρονιά επί της ευκαιρίας). Ο καιρός έξω είναι βροχερός εδώ στην Αθήνα, έως καταθλιπτικός. Πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε ένα πρόσωπο που θα θέλαμε να είχαμε τώρα κοντά μας. να μας αγκαλιάζει και να μας λέει πόσο μας αγαπάει. Είναι αυτό που νιώθεις Hopeless Romantic . Η αγάπη βρίσκεται εκεί έξω και δεν κοιτάει ούτε ηλικία, ούτε ομορφιά, ούτε φύλο, μόνο συναισθήματα. Όποιος έχει καλή καρδιά θα ευτυχίσει, αυτός που νοιάζεται και μπορεί να δοθεί ολοκληρωτικά σε μια σχέση κάθε άλλο παρά κερδισμένος θα βγει. Δυστυχώς είμαστε όλοι επιφανειακοί και αυτά δεν τα κοιτάμε. Προσέχουμε μόνο την εξωτερική ομορφιά και αυτό που βγάζει ο άλλος στον κόσμο, όχι αυτό που είναι. Αν όλοι ψάχναμε να βρούμε το άτομο που μας ταιριάζει, που μας συμπληρώνει όπως ένα κομμάτι παζλ το άλλο κανείς δεν θα ήταν μόνος, ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Τα διαζύγια θα ήταν μηδαμινά. Όλα αυτά περί έρωτα που με τα χρόνια περνάει, αλλά μένει η αγάπη, για μένα είναι βλακείες. Απλά μετά από καιρό το ζευγάρι θεωρεί τον σύντροφο του δεδομένο, ότι θα είναι πάντα εκεί, αυτό γίνεται είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.. Όμως είναι λάθος. Ο έρωτας μπορεί να αναζωογονηθεί με τις πιο απλές κινήσεις..  μπορεί να μας χαράξει τόσο δυνατά που δεν θα φύγει ποτέ! Καλό θα ήταν να μπορούσαμε να ψάξουμε βαθιά στον άλλον όταν τον κοιτάμε στα μάτια, να ανακαλύψουμε τις πραγματικές του προθέσεις και τα αληθινά του αισθήματα. Εξάλλου τα μάτια είναι οι πύλες του μυαλού.. Καλό είναι να εφαρμόσουμε έστω και ένα ρητό. Αυτά είχα να πω περί αγάπης-έρωτα.. Μιας και η ημέρα είναι τέτοια..