Ακατανόητη Φιλοσοφική Σκέψη.

                                                                                      Ακριβώς όπως ήταν στο μυαλό μου, διάσπαρτες σκέψεις, χωρίς ροή.

 Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δεν ταιριάζεις μαζί τους; Σκεφτόμουν ότι υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο και ο καθένας είναι διαφορετικός έχει την δική του προσωπικότητα και τα δικά του βιώματα και ενδιαφέροντα. Ο τρόπος που θα μιλήσει είναι διαφορετικός, ο τρόπος που συμπεριφέρεται, ακόμα και το τι λέει. Τι λέει άραγε; Προφανώς μιλάει έχοντας τα δικά του ενδιαφέροντα και ασχολίες, σύμφωνα με αυτά χτίζει μια συζήτηση ή απλά τοποθετεί ένα δικό του τούβλο σ'αυτή. Όμως κατά πόσο σε αφορούν εσένα αυτά; Εννοώ πως δεν μπορεί ο κόσμος να περιστρέφεται γύρω από εσένα αλλά ούτε και γύρω απ'αυτόν. Πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή ώστε να συνυπάρξετε. Ακούς τόσα άκυρα πράγματα, συζητήσεις που σου είναι εντελώς αδιάφορες και περιμένεις μέχρι να πει κάτι που σε ενδιαφέρει ώστε να αρχίσεις μια συζήτηση. Και εκεί που την αρχίζεις την κόβει συνεχίζοντας να μιλάει για άκυρα θέματα. Αυτό λέγεται "δεν υπάρχει χημεία" έτσι δεν είναι;  Ίσως τελικά να μην μπορείς απλά να συνυπάρξεις με μερικούς ανθρώπους χωρίς φιλοσοφίες και συμπεράσματα. Απ'την άλλη αυτό που λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται και ο ένας συμπληρώνει τον άλλο; Έχει αποδειχθεί άλλωστε. Τότε γιατί να μην μπορείς μερικές φορές να αντέξεις έναν άνθρωπο και πολλές φορές να μην θες καν να μιλήσεις μαζί του; Πως μπορεί να σε συμπληρώνει ειδικά όταν έχετε εντελώς διαφορετικά ενδιαφέροντα.. Α θα μπορούσε να χρήζει συμπλήρωσης η επικοινωνία μεταξύ σας. Εννοώ πως μιλάει ο άλλος επειδή δεν μιλάς εσύ (λόγω της αδιαφορίας σου επί του θέματος), μετά σταματάει, αρχίζεις εσύ και εκείνος το ίδιο (;) Ναι εκεί ίσως χρειάζεται αλληλοσυμπλήρωση χωρίς βέβαια να επιτυγχάνεται κάτι παρά μόνο σπατάλη χρόνου. Έπειτα υπάρχουν και οι άνθρωποι που ταιριάζεις απόλυτα. Μετά γίνεστε σαν 2  σταγόνες νερού όμως είναι καλύτερα γιατί υπάρχει κατανόηση και επικοινωνία. Άραγε στις σχέσεις των ανθρώπων υπάρχει χρυσή τομή; Σε στιλ: όχι ίδιοι άνθρωποι, όχι ίδια ενδιαφέροντα αλλά παρόμοιοι άνθρωποι, παρόμοια ενδιαφέροντα. Πάντα όμως συγκρίνουμε τους άλλους σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια και γνώσεις δεν ξέρουμε αν τα παρόμοια ενδιαφέροντα τους είναι όντως παρόμοια ή από διαφορετική οπτική γωνία και αυτά αδιάφορα και εκεί έρχεται η φράση "δεν υπάρχει χημεία" (πάλι). Και οι παρόμοιοι άνθρωποι γίνονται διαφορετικοί. Τελικά υπάρχουν άνθρωποι που απλά ταιριάζεις μαζί τους;