Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

(!) (!)

Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος την "σπαστικότητα" των άλλων;
Αναρωτιέμαι εδώ και αρκετούς μήνες ενώ μου συμβαίνουν διάφορα περιστατικά. Εντάξει δεν μιλάω αν και ξέρω τι μου γίνεται, πολλές φορές δεν αντιδρώ κιόλας όμως όταν κάτι με ενοχλεί αφάνταστα πρέπει να το πω δεν πρέπει; Μπα όχι κάποτε θα γίνει η μεγάλη έκρηξη και αλίμονο. Αν κάτι άλλο δεν μπορώ είναι η υπουλότητα των ανθρώπων. Ακόμα και η αθώα. Ό,τι έχεις να κάνεις πρέπει να είναι καθαρό στους άλλους, με το να κρύβεις κάτι και να το κάνεις εμφανές "στο τέλος της σεζόν" βγάζει κακία αν μη τι άλλο. Δηλαδή να δημιουργείς χάσμα και αμφιβολίες στη σχέση που έχεις χτίσει για να μπορέσεις να δειχτείς ή ό,τι άλλο. Κουράστηκα να πω την αλήθεια. Δεν μ'αρέσει να πιέζομαι και να αγχώνομαι για ασήμαντα πράγματα και δεν θέλω να μπαίνω στη διαδικασία όταν δεν έχω να αποκομίσω κάτι αλλά όταν κάτι με θίγει πραγματικά θα αντιδράσω, θα το κάνω και θα το πω χωρίς να με νοιάξει τι θα γίνει, σοβαρά. Γιατί άραγε να γίνεται κάποιος σπαστικός; Έχει γίνει τρόπος ζωής; Ή μήπως φταίει το μότο που κυκλοφορεί "Αγαπάμε τους γύρω μας με τα ελαττώματα τους" (;) Φυσικά και πρέπει να ανεχόμαστε τους άλλους και πάνω απ'όλα να τους σεβόμαστε αλλά πόση ανοχή και πάνω απ'όλα σε πόσα θέματα; Λογικά όχι σε όλα ε;
 Ενοχλούμαι, δυσαρεστούμαι, αγχώνομαι για τις σχέσεις μου με τους γύρω μου ενώ βλέπω ότι αυτοί δεν το κάνουν πάντα. Θέλω να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, προσπαθώ τουλάχιστον όμως δεν μπορώ να "χαλιέμαι" για ασήμαντα πράγματα. Ποια σχέση είναι πιο σημαντική;


           The most exciting, challenging and significant relationship of all, 
                               is the one you have with yourself.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου